Nieuw Visum voor Fennie

Gisteren ben ik dus met de trein naar Amsterdam gegaan om het visum voor Fennie te vernieuwen. Wegens werkzaamheden aan het spoor tussen Den Haag en Rotterdam reden er geen Intercity treinen naar Den Haag en moest ik in Zwolle overstappen. Ik zat in een coupé waarin ook een drietal Friezen zaten die onderweg waren voor een bijeenkomst van brandweerpersoneel. Hoe ik dat weet? Wel, één van het drietal had zo'n harde en schelle stem dat alle mensen in de coupé zijn verhaal konden volgen. En of de duvel er mee speelt; juist dàt persoon had de waffel geen moment dicht. Ik denk dus dat hij, bij een uitruk van zijn eenheid ergens in het Friese land, ook als sirene dienst doet op de auto. Enfin, na zo'n twee uur Friese les kwamen we aan in Amsterdam-Zuid waar ik kon uitstappen. Even drie haltes met Metrolijn 51 en dan nog tien minuten lopen en ik stond weer voor het 'Consulaat Generaal voor Suriname in Nederland' zoals dat officieel heet.
Uiteraard vreesde ik dat het, net als vorige week, weer erg druk zou zijn. Maar nadat ik de deur geopend had bleek ik de enige te zijn. Helemaal niemand! Ook niet achter de loketten. Wat een verschil met de vorige week toen het hele kantoor hutje mutje vol stond met mensen. Nadat ik maar even voorzichtig op een ruitje van het loket had getikt kwam er een dame aan. Ik vertelde haar dat ik een afspraak had met Lycette Tilon betreffende het vernieuwen van een visum. Ze vroeg mij het paspoort te geven en even te wachten, want de Consul zou het verder persoonlijk afhandelen. Dat bleek dus die Lycette Tilon te zijn. Na een minuut of vijf kwam zij met het nieuwe visum weer terug. Zie foto. Zij vroeg mij wel om het nog even goed te controleren, wat in ons geval natuurlijk wel logisch was. Zo stond ik dus na, wat wij in Drenthe noemen, 'een stief kwatieertie' weer op straat.
Terug met Metrolijn 51 naar station Amsterdam-Zuid waar ik eerst maar even heb geluncht voor ik weer de trein naar Assen nam. Tot aan Zwollen bleek dit een stoptrein te zijn. Dat zou op zich niet zo erg zijn geweest, ware het niet dat deze trein dat wel heel erg letterlijk nam. In Lelystad aangekomen stopte hij (of is een trein vrouwelijk?) zo lang dat ik, als ik het tevoren had geweten, wel even een snelle bak koffie bij mijn oudste dochter had kunnen gaan drinken. Die woont op enkele minuten lopen vanaf het station. Na ongeveer 20 minuten gewacht te hebben richtte de machinist zich tot het publiek met de mededeling dat trein ging vertrekken precies volgens het tijdschema. Dus...
Verder verliep de reis zonder problemen en omstreeks half drie stapte ik in Assen weer uit de trein.
We krijgen trouwens nu allebei wel al een beetje het 'vakantiegevoel' over ons te krijgen. Ik schrijf wel weer als er iets bijzonder te melden valt.
Tot de volgende keer.